خداوند به محمد فرمود که به مردم بگو بگویند ایمان آوردیم نگویند اسلام آوردیم.

بحث بر تفاوت های ایمان ،اعتقاد، اسلام آوردن و تظاهر به مومن بودن نیز مورد توجه خداوند بوده که در آیات متعدد به آن اشاره نموده است. اما چالش اصلی بر سر معتقد بودن و ایمان داشتن ا ست. ایمان داشتن از معتقد بودن سرچشمه می گیرد .

ما افکار، ایده، شیوه و مکتبی را می پذیریم و با اعمال ،رفتار ها و تابعیت مطلق از تعالیم و آن مکتب اعتقاد و ایمان خود را نشان می دهیم. جوانی مسلمان تابع مذهب شیعه باوجود تعالیم ناب مذهبی در روز عاشورا به خیابان آمده و در کنار غزاداری به دنبال ایجاد ارتباط با جنس مخالف است تا جایی که درصورت احساس توفیق در این مورد این ارتباط را به عزاداری ترجیح می دهند. جوانی دیگر واجبات دینی خود را انجام نمی دهد ولی به پیشوای خود علاقه والائی دارد و برایش نزورات فراوان می دهد.

این ها مثالهای بارز و ملموثی از ایمان و اعتقاد بود به غلط یا به درست. لازمه ایمان واقعی اعتقاد است.اعتقاد به چیزی که ما با عمل خود ایمان واقعیمان را نشان دهیم. اگر به واجبات دینی عمل نمی کنیم چرا برای کسی که پیشوای مذهبی است نذورات می دهیم و چرا به جای عزاداری به دنبال ایجاد ارتباط می رویم؟ این قدرت و ضعف اعتقاد است. اگر به چیزی اعتقاد نداریم به ان عمل نکنیم حتی اگر جزء هنجازهای اجتماعی باشد . باید معتقد بود . زمانی که به خدا اعتقاد نداشته باشیم نمی توانیم به او ایمان بیاوریم . در اینجا اعتقاد به موجودیت خدا ملاک نیست اعتقاد به کلام وی و عمل با تمامیت وجود است. این حرکت است که تمام ایمان را می سازد. در زندگی زناشویی به مرد سالاری معتقدیم و با رفتار های خود ایمان به این اندیشه را به اطرافیان القاء می کنیم. تجملگرائی و شیک زندگی کردن یک اعتقاد است که با زرق و برق بازی ها و مد گرائی و خرید های افراطی وسایل ایمان خود را به این اندیشه نشان می دهیم.

تبلیغات، تحمیلات وهجمه های رسانه ای در اعتقاد سازی و تحریف اعتقادات نقش مهمی را ایفا می کنند. رسانه داخلی اندیشه امام زمانی را به شیوه ها ی مختلف تبلیغ می کند.موزیک، فیلم، مستند، شو و.. دولت با سرمایه گزاری های کلان به این اعتقاد زمینه ترویج می دهد. شهرداری شهر را تزئین می کند، انجمن های ملی جشن برپا می کنند، واحد های فرهنگی تمامی نهاد ها برنامه برگزار می کند و غیره... این یک حرکت گسترده، منظم و قابل پیش بینی است جهت اعتقاد سازی در اذهان عمومی : ایجاد اعتقاد به اندیشه آخر الزمان، اندیشه مهدویت ،ظهور منجی و پاکسازی جهان از شر ظلم و ظالم و آزادی ابدی بشر. این فرایند سالیانه و ماهها و حتی هفتگی صورت می پذیرد تا به تدریج تاثیر خود را بر جا ی گزارد . امسال حرم جمکران میزبان دو ملیون زائر بود.

افرادی که آمده بودند تا از اندیشه مهدویت دفاع کنند. در جهانی که تعریف آزادی به طور کامل در سیطره رسانه ها و اختیارات دولت است شاید این آزادی بشری که با ظهور منجی به وقوع بپیوندد چندان به مذاق خود طرفدارن آزادی خوشایند نباشد.با این حال سرگرم کردن مردم به رویای آزادی بشری و قبولاندن این اندیشه که آزادی و رهایی از ستم، گرفتن حق خود ، مقابله در برابر ظلم و ستمگر تنها با ظهور کسی محقق می گردد که زمان ظهورش نا معلوم است ،خود بسیار سودمند تر از مقابله با این اندیشه است.

جوانان برای آزادی نماد می سازند، آن را به دست خود می بندند، صورت خود را با آن نماد رنگین می کنند. برای ترویج نماد خود تبلیغ می کنند. شعار می سازند . به خیابان ها می آیند و تجمع می کنند و به هر شکلی که شده اعتقاد خود را با عمل به مرحله ایمان می رسانند. این حرکت ها در حالی صورت می پذیرد که هنوز امام زمان در بین آنها ظهور نکرده . در طول انتخابات تمام رسانه ها ی خارجی ، وبلاگ نویسان داخلی، فرماسونر های با نفوذ و عوامل گماشته شده در خیابان ها و در بین جوانان تاثیر خود را در ایجاد اعتقاد گذاشتند. اندیشه ای که تنها در دو ماه شکل گرفت، قدرت یافت و به کرسی عمل نشانده شد. این درحالی است که رسانه های داخلی با وجود سرمایه گزاری های کلان و انحصار رسانه ای نتوانستند مقابل این حرکت ایستادگی کنند و آرمان ها و اندیشه های انقلاب اسلامی و آیت الله خمینی(ره) را در ذهن جوانان نهادینه کنند.

نتیجه گیری نمی کنیم که رسانه ها در اعتقاد سازی و ایمان سازی نقش به سزائی را ایفا می کنند اما نباید از نقش تاثیر گزار آن در این بین غافل ماند.